Irytacja z nutką optymizmu i Agaty Krzyżanowskiej

No i dostałam odpowiedź od Pakamery... na jedenasty dzień od wysłania mego zgłoszenia. Oto treść:

„Bardzo dziękujemy za zainteresowanie Pakamerą i nadesłanie przykładowych zdjęć
prac. Prace bardzo przypadły nam do gustu, a każda praca tworzy spójną całość.

Niestety w chwili obecnej przyjmujemy nieliczne nowe zgłoszenia. Te, które
przyjmujemy, muszą się różnić techniką, lub użytymi materiałami od prac
prezentowanych już w Pakamerze. Muszą nas zaskoczyć pomysłowością i
oryginalnością.
Z chęcią zapoznamy się jednak z Twoimi nowymi pomysłami w przyszłości.”

Nie cierpię takiego tonu. To jak usłyszeć od osoby, w której jest się zakochanym bez pamięci - „zostańmy przyjaciółmi”. Szlak może człowieka trafić (i właśnie mnie trafił). Wszystko pięknie, ładnie ale nie bo nie. Oczywiście nie zamierzam się zrażać i jak tylko naprodukuję nowe rzeczy to zaraz będę ich bombardować zdjęciami – i tak do skutku. Nawet nie chodzi o to, że jakoś szczególnie mi zależy na tej Pakamerze (jednakże muszę znaleźć miejsce zbytu mych prac, bo inaczej wkrótce skończy mi się AC, a bez funduszy za co kupię kolejny, aby realizować buchające wręcz z mej głowy nowe pomysły?!!!), ale ma duma została urażona (szczerze powiedziawszy przez te 11 dni sprawdzając maila średnio co 3 godziny w myślach już wypiłam kolejne kieliszki szampana napuszona zadowoleniem, że zostałam zaliczona w poczet artystów Pakamery) i teraz aby zniwelować to, lekkie acz drażniące jak ugryzienie komara, uczucie upokorzenia muszę – muszę im udowodnić, że jestem im niezbędna do szczęścia i że niczego tak naprawdę nie pragną bardziej niż sprzedawać me prace, które staną się hitem ich skromnej galeryjki. Ostatecznie jeśli się nie uda wtedy obiorę strategię polegającą na pogodzeniu się z faktem, iż Pakamera nie jest godna reprezentować mnie jako artystkę w świecie biznesu i komercyjnej konsumpcji - że jej podwoje są za ciasne, zbyt pretensjonalne lub nadto „pod publiczkę” aby narażać swe imię na znieważenie poprzez umieszczenie go na liście tzw. „artystów” Pakamery... Ach – nie ma to jak potęga optymizmu nieco ulepszonego przez osobistą koncepcję autokreacji i samo-się-postrzegania :) Polecam wszystkim (oczywiście równolegle z pracą – nad sobą i dookoła siebie :))

Swoją drogą – wcale nie jestem przekonana, czy takie rozumowanie nie byłoby jednak (mimo całego płaszczyka samouwielbienia, pychy i toksycznego zadufania) zdrowsze, niż (może nazbyt pokorne i służalcze) pobożne marzycielstwo, by w Pakamerze, lub innej tego typu galerii internetowej, się wystawiać. Już przedstawiam źródła mych wątpliwości: jedną z artystek Pakamery, lub Trendymanii (już w tej chwili nie pamiętam, której dokładnie) jest Agata Krzyżanowska, która w tym roku na Jubinale zdobyła „prestiżowy” tytuł „Trend-Skauta polskiej biżuterii”

(osobiście bardzo chciałabym taki tytuł mieć – Jej Wysokość Trend-Skaut Polskiej Biżuterii Chimera – mediterana spirit – czyż nie brzmi ładnie? :)) – podczas trwania targów oczywiście nie omieszkałam odwiedzić jej „stanowiska” z rzeczywiście ciekawą, barwną, delikatną i świeżą biżuterią ze srebra i elementów roślinnych. Kiedy po dłuższym przyglądnięciu się jej wyrobom z uśmiechem zachwytu poprosiłam o broszurkę reklamową (zbieram takowe z manii zbieractwa wszelakiego i dla inspiracji) biedna Agata z miną zmęczoną i zniechęconą podała mi jedną z pytaniem: czy Pani jest właścicielką galerii? Zrobiło mi się głupio – a właściwie poczułam się dziko skomplementowana, że wyglądam jak (po pierwsze) szefowa (po drugie) galerii artystycznej (po trzecie) w tak kulturalnym mieście jak Kraków – i oszołomiona odpowiedziałam z życzliwym uśmiechem: niestety nie, ale gdybym była, to chciałabym mieć Pani prace u siebie. Nie zrobiło to na niej wrażenia – nawet się nie uśmiechnęła. A przecież oprócz tego, że jest Trend-skautem polskiej biżuterii, jest też artystką Pakamery lub Trendymanii (już w tej chwili nie pamiętam, której dokładnie) zatem powinna czuć się doceniona, zauważona, uwielbiona, wychwalona i zadowolona!!! Odniosłam jednak wrażenie, że czuje się całkiem odwrotnie – gorzko rozczarowana – wszyscy podziwiają, nikt nie kupuje (na przekór założeniom konkursu na Trend-Skauta, którego celem w założeniach jest: „wspieranie młodego artysty poprzez działania promocyjne (reklama, artykuły w branżowych pismach, profesjonalne portfolio itp.) i ukazanie możliwości wykorzystania działań marketingowych w praktyce działań rynkowych. Niejako obejmując opiekę nad Trend-Skautem organizator targów chce przybliżyć młodemu artyście możliwości, jakie stwarzają odpowiednia promocja i właściwie dobrane działania marketingowe oraz pokazać ich praktyczny wpływ na postrzeganie projektanta w branży.”) Zrobiło mi się jej żal (przy jednoczesnym, nieustającym podziwie dla niej). To chyba najsmutniejsze dla artysty (lub choćby świetnego rzemieślnika) – być podziwianym z dystansu. „Piękne, dziękuję, ale nie chcę”. Zdaje się, że Pakamera (ani żadna inna galeria) nie jest w stanie od tego uchronić – wręcz przeciwnie – póki nas w tych galeriach nie ma (zatem nie ma również możliwości nabycia naszych wyrobów) nie możemy zostać skrzywdzeni owym „zdystansowanym podziwem”... – bezpieczne i bezproduktywne. Beznadzieja. I tak od „ulepszonego optymizmu” płynnie przeszłam do „filozofującego pesymizmu” :) cała ja (jak pisał Sztaudynger: Optymista z pesymistą sprzeczają się ciurkiem - jeden widzi obwarzanek, drugi widzi dziurkę). Idę zrobić coś konkretnego poza dywagacjami...