Spleen

Zawsze – prędzej, czy później – nadchodzi ten moment, gdy dopada człowieka zniechęcenie. Przeważnie i pozornie dzieje się to znienacka – kiedy jeszcze wczoraj pełna entuzjazmu odbijałaś w masie silikono-podobnej muszelki...

Potem takie "odciski" można wypełniać AC pasta, lub nieco zmiękczonym/rozwodnionym AC i otrzymywać srebrne odpowiedniki :)

...kiedy jeszcze dziś z rana miałaś nadzieję, że jednak uda się zlutować ten naszyjnik... a potem przychodzi teoretycznie błaha rzecz – na przykład sąsiad z bloku dzielący z Tobą wspólną ścianę zaczyna wiercić w niej młotem udarowym, albo temperatura w pokoju spada poniżej 19C, albo po prostu przesłodziłaś sobie kawę... i wszystko się wali. Następuje „spontaniczna eksplozja” – dotąd niewidoczna, mikroskopijna skaza w idealnie symetryczno-krystalicznej budowie teoretycznie (za)hartowanego szkła nie wytrzymuje obciążenia i pęka – jak żyłka na policzku – i cała szyba rozsypuje się w małe, przeźroczyste kosteczki – tak sama z siebie. I wtedy, próbując pozbierać wszystko do kupy okazuje się, że galeryjki, które Cię zapraszały do współpracy są maleńkie niczym plankton bezwładnie dryfujący po otchłaniach wirtualnego rynku zbytu; że pomimo ogólnych zachwytów (jakie to ładne!) i wzajemnego poplecznictwa nic a nic nie udało Ci się sprzedać; że umiejętności, które wydawało Ci się, iż zdobyłaś z takim trudem są absolutnie niewystarczające i gdy już zaprojektowałaś coś naprawdę zapierającego Ci dech w piersiach, gdy już wykonałaś wszystkie maleńkie, precyzyjne elementy składowe nie jesteś w stanie połączyć ich ze sobą, bo w niewyjaśniony sposób (i prawdopodobnie nigdy nie docieczesz co zrobiłaś źle) za chu... steczkę haftowaną lut nie chce przywrzeć do „głównej bazy” z AC, na którą tak uważałaś – by nie ukruszyć, nie ułamać, nie zniszczyć podczas frezowania, wiercenia, szlifowania, polerowania, wypalania.... i cały ten materiał, cały ten czas, ta energia, te nerwy, nowa lutownica – wyparowują w cieniutki, smrodliwy dymek fiaska. Gdybym paliła to bym se prawdopodobnie w tej chwili zapaliła.
Taka prawda – jak sam się nad sobą nie poużalasz to nikt za Ciebie tego nie zrobi.
Mam wrażenie jakbym wcale nie posuwała się na przód tylko grzęzła w jakimś mule. Blog bez echa, biżuteria nie chciana, a na digarcie i wizażu wciąż znajduję osoby, których talent i kunszt każe mi głowę posypywać popiołem (np. taki Pan Rafał Szumilas...). W dodatku Drako za chwile będzie miał 30 urodziny i wiem, że nie ucieszy się jeśli mu zrobię w prezencie parę kolczyków. A „S” od 16.08 nie ma wpisów na blogu (co działa na mnie demotywująco) – pewno się wygrzewa na jakichś śródziemnomorskich wybrzeżach, albo jest zbyt zajęta sprawdzaniem wpłat i wysyłaniem sprzedanych przedmiotów, by pisać posty, albo po prostu blog spełnił już swoje zadanie – rozreklamował jej biżuterię na tyle, że nie musi się dalej reklamować – wyrobiła markę – teraz pozostało już tylko spijanie śmietanki... Jestem zerem. Uwielbiam się nad sobą użalać i jednocześnie nie cierpię się za to. Nie wiem co zrobić z „Izoldą” – strasznie mi jej szkoda, a wiem, że nie powtórzę już tego projektu. Nic dwa razy się nie zdarza. Drako kazał mi ją posklejać epoksydem i tyle – wygarnęłam mu, że to „nieprofesjonalne” i (nie czarujmy się) mniej wytrzymałe od lutu – ale jakie mam opcje? Nie zlutuję jej - nie ma szans – próbowałam setki razy przez ostatnie trzy dni. Nie wiem jakie reakcje chemiczne zaszły w tym AC ale nie da się go zlutować z niczym w żadnym miejscu. Więc może albo zostać na wieki w formie części składowych, albo przybrać kształt zbliżony do zamierzonego, ale przy użyciu „nieszlachetnej” techniki klejenia... Przełożyć to można tak: albo Izoldy nie będzie, albo będzie łysa Izolda. I nie wiem co gorsze...